Jak to być katem i wykonywać egzekucje? – John Ellis „Dziennik kata” [Recenzja]

Jak można zajmować stanowisko pierwsze kata we Wielkiej Brytanii w początkach XX w.? Czy kaci są osobami bezwzględnymi, sadystycznymi i bez jakiegokolwiek współczucia? Jak taka praca odbija się na psychice człowieka? O tym opowiada „Dziennik kata” Johna Ellisa. Kupisz ją w tych KSIĘGARNIACH!

 

Tytuł: „Dziennik kata”

Autor: John Ellis

Ocena: 8/10

Szok! To mało powiedziane, jeśli chodzi o emocje po przeczytaniu książki. Moje wcześniejsze wyobrażenie na temat katów zostało całkowicie zweryfikowane. Dlaczego? Wizerunki ich miałem ukształtowane poprzez dwa przekazy – historyczny oraz przekaz telewizyjny – fabularny. Były one całkowicie mylne we wszystkich aspektach, począwszy od sposobu egzekucji, aż do postępowania kata.

„Dziennik kata” jest pamiętnikiem Johna Ellisa, który przez 23 lata (1901-1924) był urzędowym katem, przeprowadzając egzekucje najbardziej znanych zbrodniarzy i kryminalistów ówczesnej Anglii. Z zawodu fryzjer, mąż i ojciec o łagodnym, ale stanowczym  charakterze. Miał swoje zasady oraz czynności, które powtarzał niczym rytuał podczas każdej egzekucji.

źródło: wydawnictwoaktywa.pl

„Humanitarny kat”. Takie określenie nasuwa mi się na myśl po zapoznaniu się z jego pamiętnikiem. Brzmi ono dziwnie i sprzecznie z logiką. Aczkolwiek najbardziej oddaje traktowanie ofiar oraz postępowanie wobec nich przez Johna Ellisa w ostatnich minutach ich życia. A jego „lekarstwo” dla skazanego na godne zniesienie śmierci – solidna dawka brandy – wprawia w osłupienie.

John Ellis nie chełpił się śmiercią, nie pałał widokiem krwi ani ludzkimi cierpieniami. Dążył podczas egzekucji do dwóch rzeczy. Po pierwsze, szybkiej śmierci skazanego, bez zbędnych męczarni. Po drugie dążył jak najkrótszego czasu egzekucji, licząc od skrępowania skazanego w celi do śmierci. Jedno i drugie doprowadził do perfekcji, bowiem wszystko zajmowało mu średnio czterdzieści sekund.

W pamiętniku dowiadujemy się wielu szczegółów dotyczących samej egzekucji, która odbywa się przez powieszenie. Jednak jest ona zupełnie inna niż przedstawiona w filmach fabularnych. Jest w niej sporo…. matematyki. Ale więcej nie zdradzę.

John Ellis nie był człowiekiem bez serca. Przytacza zbrodnie skazanych, ukazując jednocześnie swoje poglądy, choć do samej śmierci podchodził z dystansem, uważając, że wykonuje obowiązek wobec państwa i społeczeństwa.

Czy ciągłe obcowanie ze śmiercią wpłynęło na jego psychikę? Niestety tak…

Dziękuje wydawnictwu Aktywa za egzemplarz i możliwość recenzji.

Moje poprzednie posty:

1. Dostałeś już swoje „Nagranie” od Małgorzaty Falkowskiej?

2. Czy każde „Morderstwo ma motyw”?– Francis Duncan „Morderstwo ma motyw [Recenzja]